woensdag 4 november 2015

#zeghet.

Everyone gets raped
#zeghet is er nu, en daaraan wil ik meedoen, al voelt het als een oud verhaal.
ik heb 'het' al eens gezegd, tijdens mijn leesgroep Les Filles Sophies, jaren geleden. we hadden het toen over 'rape', en over slachtoffer zijn, en niet willen zijn, en ook geen 'dader' willen aanwijzen, maar liever een discours problematiseren. maar het begin van deze weg is #zeghet. als alle verhalen worden gedeeld, worden meisjes en vrouwen empowered en zullen ze minder snel in vervelende situaties terecht komen omdat ze de onderdrukking gaan herkennen.

disclaimer: ik heb nergens spijt van en ik heb geen groot trauma. ik ben geen 'casus'. maar deze anekdotes leggen bloot wat er is, en in wat er is, zijn aspecten te vinden die wel degelijk problemen veroorzaken en die besproken moeten worden.  het zijn verhalen over misogynie en seksisme, die diep in onze westerse zielen verankerd zijn.
------------------------------------
(dit is een oude tekst, ik heb het zoveel mogelijk in tact gelaten)
Cusco, Peru, ik woonde daar een half jaar. Mama Africa’s was onze bar, ik was er toch zeker 3x per week. Voor de lol met iedereen, de cocktails, en natuurlijk voor de mannen (ik leidde toen nog een grotendeels heteroseksueel bestaan). Heerlijk, toeristenliefde, geen opties tot meer, want iedereen moet door. Een zekerheid die mij vrij maakte op dat moment. Ik kon ze meenemen de berg op, naar het hostel, en dan zouden ze de volgende dag zeggen ‘Thanks for the great night’ en weer afdalen naar hun reis. Heerlijk. Tenminste..als ze je een goed gevoel geven. Dat goede gevoel is verslavend, en tijdens nachten dat er geen man te vinden was die me dat gevoel kon geven, moest ik het met minder doen. Soms zoende ik dan wel wat, maar dan mochten ze niet mee de berg op. Ik wist dat wel te selecteren. Met de volgende avond als uitzondering.
Twee schotse mannen spraken mij en mijn vriendin aan op het balkon van de Mama’s, waar we aan het roken waren. Het waren nuchtere, grappige mannen, die ik meteen wegzette als Jan Modalen. Leuk voor een praatje, maar geen smaak, dus geen actie. Mijn vriendin kon wel wat met Jan Modalen, en dacht daar anders over. Actie dus. Snoggen met een Schot aan de zijkant van de dansvloer. Ik stond er liever op, op die dansvloer, maar deze avond kwam ik er niet lekker in. De reggaeton kreeg me niet te pakken, gek genoeg.. Dus toch maar weer praten met de andere Schot, over bandjes. Want dat doen Jan Modalen. Die praten graag over bandjes. Ik herinner met dat we het over Placebo hadden. ‘Fantastische band, live echt heel sterk’, zei de beste jongen. Ja, verfrissend...wat hebben we veel gemeen zeg! Na genoeg LAGERS werd hij wat losser, en begon hij me complimentjes te geven. Mijn vriendin snogde lekker door, ik raakte verveeld. Ik kan me nu dus niet meer herinneren of de Jan in kwestie zijn tong in me gestoken heeft, daar in de club. Als dit zo was, werd ik er in elk geval niet warm van. Op een zeker moment werd het voor mijn vriendin tijd om de berg op te klimmen naar het hostel. Ze wilde haar verovering meenemen. Ik niet. Ik zag hem ook niet als verovering, ik verveelde me en deed het met wat er was. Maar ik was zeker niet van plan meer tijd te steken in dit oersaaie wezen. Jan bleek echter gehaaider dan je zou denken, want hij speelde het direct op mijn gevoel voor gastvrijheid. ‘Ons hostel is heel ver, dan moet ik alleen met de taxi, kan ik niet bij jou slapen, ik slaap wel op de grond…’ En natuurlijk had ik gewoon NEE moeten zeggen. Natuurlijk was ik hem NIKS verschuldigd. Natuurlijk wist ik dat het een ‘slippery slope’ was als hij meeging. Wat gebeurt er toch op zo’n moment? Het gevoel geen NEE meer te mogen zeggen nadat je op één ding JA gezegd hebt.. Dus hij ging mee, onder de ‘brother and sister’-voorwaarde. Eenmaal in mijn kamer weet ik dat ik dacht hem af te kunnen doen met even zoenen en dan gewoon met mijn kleren aan in slaap te kunnen vallen. Zoals ik dat zo vaak deed, als ik dronken was.. Maar hij vroeg waarom ik mijn kleren niet uit deed. Dat is toch raar, in je kleren slapen. Ben je soms preuts? Of onzeker? Je bent onzeker he? Dat is toch nergens voor nodig! Je was de mooiste vrouw van de avond! Je hebt niets om je voor te schamen! En wat doe ik in een situatie als deze? Ik praat terug. Ik ga erop in. En tot nu weet ik niet wat erger is, fysiek je grenzen overschrijden, of door in te gaan op dit soort vreselijke narcistische meuk. Ik liet dingen los als ‘Ja, in een club, met de juiste kleren aan, dan ben ik niet onzeker..’ Ik trapte erin. Ik gaf hem aanleiding verder te gaan. Aan te dringen , op te dringen. Ik heb hem uiteindelijk zijn gang laten gaan. Omdat ik het gevoel had hem dit verschuldigd te zijn. Ik wilde hem ook niet teleurstellen. Wat zal hij trots geweest zijn op deze daad. Dat had ie maar mooi voor elkaar geluld! Waarschijnlijk was hij zich niet eens van kwaad bewust, omdat hij dacht de juiste dingen te hebben gezegd en me een dienst te hebben bewezen, of in elk geval een goed gesprek te hebben gehad. Na een paar uur slaap werd ik wakker en toen ik hem naast me zag en voelde had ik zin om hem helemaal total loss te slaan. Ik maakte hem wakker en zei ‘Get lost. Right now. Please.’ Na wat gesputter en gemompel over zijn maat in de andere kamer kreeg hij de boodschap een beetje door en vertrok. De hele dag heb ik me afgevraagd wat ik met dit verhaal moest. Ik voelde me verkracht, maar ik vond dat ik dit niet mocht zeggen. Ik praatte erover met mijn vriendin, en zij luisterde naar me, maar vond ook dat het wel wat ver ging om te zeggen dat ik verkracht was. Ik had hem immers zelf uitgenodigd, en waarschijnlijk niet genoeg duidelijk gemaakt dat ik geen seks wilde. ’s Avonds hadden we een gezamenlijk huisetentje, en het lukte me niet hierbij te zijn. Ik heb al het warme water opgedoucht. Ik heb me 1000x voorgenomen nooit meer een man mee de berg op te nemen. Ik heb nagedacht over het verschil tussen de mannen die in mijn blauwe kamertje geweest waren, en waarom ik me nu zo vies voelde, terwijl er in fysieke zin niet meer gebeurd was dan vele andere malen. Ik heb hier een paar dagen de tijd voor genomen, daarna verdween het uit mijn systeem. Dacht ik. Natuurlijk verdwijnt dit niet uit je systeem, totdat de pijn die erbij hoort door anderen gehoord en erkend wordt.
Dat gebeurde pas jaren later, bij Les Filles Sophies. En dan denk je: nu weet ik beter, ik weet nu wat mijn grens is. Maar weten is niet veel meer waard als je gedrogeerd bent.
Nieuwjaarsnacht, jaren later. Een huisfeestje komt tot zijn einde in de vroege ochtend, maar sommigen van ons zijn nog niet klaar. We gaan nog naar een feestje! Eén van ons, een man, weet nog een kraakpand waar het nog 'aan' is. Let's go! Daar aangekomen blijkt dat hij niet gelogen heeft: de happy hardcore drilt door de lege gangen van het oude kantoorpand. Iemand geeft me een blauwe pil, 'MDMA', wil je? Ja hoor. Ik deel de pil met mijn vriendin. Na een heerlijk tijdje verliefd rondfladderen op de dansvloer trek de man van het plan me mee de gang op. Ik moet plassen en hij gaat mee. Ik ken hem, ik heb veel verhalen over hem gehoord. Hij is grof, op seksueel gebied, en beledigt mijn vriendinnen regelmatig. Maar hij doet het op zo'n manier dat het lijkt alsof hij heel geëmancipeerd en wijs is. Ik prik daar natuurlijk doorheen. Hij heeft hele nare dingen gedaan met een goede vriendin van me, ik ben op mn hoede. Terwijl ik zit te plassen confronteer ik hem met zijn imago. 'Ik weet dat jij je lul nogal graag uit je broek haalt en daar trots op bent. Ik vind jou een lul.' 'Wil je m zien?' -vraagt hij. 'Pffff ja hoor, bring it on.' Hij haalt zn lul uit zn broek. Ik begrijp de situatie ineens niet zo goed meer en ik vraag hem zn lul weer weg te stoppen. Dat doet hij. Ik ren weg uit de wc en ga weer naar mijn vrienden. Een tijdje later besluit ik het kraakpand te gaan verkennen. Zoals je besluiten neemt als je drugs op hebt, je spookt wat rond en voelt. Ik zit op een trap als hij naast me komt zitten. Ja hoor, hij begint over feminisme. Ik heb daar dus helemaal geen zin in he. Ik kap het af en zeg 'ik ga een rondje lopen'. 'Ik ga mee' zegt hij, en hij loopt achter me aan. Eenmaal boven, in een lege kantoorruimte, zoent hij me. Ik ben apatisch en slap zoen een beetje terug. Hij duwt me op de grond. Ik ben apatisch en slap ga liggen. Ik was compleet apatisch en slap...D scheurt mijn panty aan stukken en probeert zijn erectie langs mijn onderbroek naar binnen te duwen. Ik heb door wat er gebeurt (hallelujah, leve de vertraagde drugshersenen) en zeg 'NEE'. Hij gaat door. Dan zeg ik nogmaals 'NEE!' en duw ik hem weg. Hij is sterk en zwaar, maar hij vind het kennelijk wel best zo. Ik sta op en strompel terug naar beneden.'Ben je altijd al fors geweest?' vroeg hij later. Goede vraag, want dit was de wake up call. Ik zei dat ik niks met hem en zijn lichaamsindelingen te maken wilde hebben en dat ik wilde dat hij weg ging. Hier ben ik achteraf blij mee, want wetende wat ik nu weet, was dit waarschijnlijk zijn route naar een nieuwe poging tot vernederen.
Deze man heeft het geweten. Hij is uitgekotst door een hele groep mensen, met wie hij graag feestjes vierde. En uit zijn band gezet. De anekdotes over zijn nare, kleinerende gedrag tegen vrouwen vlogen namelijk om onze oren, toen ik begon te praten, na een hele tijd, omdat een vriendin over hem begon te praten. Zo gaat dat dus, met stiltes door schaamte. Maar wat het allerbelangrijkst was, was dat ik dit moest horen van mijn vriendinnen: hij was fout. Jij wilde niet, jij was verdomme slap en apatisch, en hij heeft je aangerand. Jij zei namelijk geen JA, en geen (overduidelijke!) JA, is geen penetratie. Ik wist dat wel, maar mijn lichaam niet. Hoe kan dat?? Waar komt dit collectieve schamen vandaan? In elk geval is het in mijn geval veranderd doordat ik het gedeeld heb, met de juiste mensen. En doordat we gingen praten over 'consent'.
---------------------

even voor de duidelijkheid: 'rape' wordt hier besproken als een grijs gebied, wat meestal anders is dan door die ene vreemde man in de bosjes getrokken worden als je 's nachts naar huis fietst door een parkje.
het is ook goed dat het niet alleen maar gaat over fysieke grenzen, maar ook over intimidatie met woorden. helaas zijn er zoveel heteromannen die dit niet snappen, dat blijkt maar weer uit de reacties op de actie #zeghet. zij die kritiek hebben op deze actie (en ja, dat zijn vooral mannen), lijken het woord 'verkrachting' heel erg nauw te kunnen definieren. daar schieten we niets mee op. het gaat hier om het blootleggen van een discours van misogynie en seksisme, waar mannen óók het slachtoffer van zijn.
en er zijn helaas nog heel veel mannen die zich dusdanig bedreigd voelen door vrouwen dat ze het nodig vinden te kleineren en manipuleren, aan te randen en te verkrachten. (of denken ze echt dat het hun taak is?) ik heb zo-veel voorbeelden, van mezelf en vriendinnen. van woorden op straat tot ongevraagd grijpen in bars tot kleineren en verkrachten... #zeghet zegt het.

ik ben nu ver verwijderd van het heteromannensoort. dat is heel prettig. ze komen simpelweg niet meer veel voor in mijn sociale omgeving. soms maak ik nog wel iets mee, op Tinder ofzo. dit is vaak een bevestiging van mijn gevoel geen zin meer te hebben met ze te daten. ik heb gewoon geen zin meer in die strijd. ik weet dat er ook leuke heteromannen zijn, en die koester ik dan ook, en ik heet ze zeer welkom zich in deze trend te mengen. (you know who you are :))
maar het lijkt me heel vervelend als je je voelt aangetrokken tot alleen mannen, of zelfs tot van die Jan Modalen die ik hierboven beschrijf, en je moet hier continu iets mee...

sterkte meisjes! ik steek mijn kop weer terug het queerzand in.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten