vrijdag 20 november 2015

the greatest love of all: one playful moment in time


i believe the children are our future.. -whitney houston's greatest love of all is the most tragic song in pop-history. think about it: whitney's child, daughter bobbi kristina, died a short period after her mother, in more or less the same way -they both were found dead in a bathtub. as for the rest of the lyrics of this song, listen to them: it won't make you think of a life like whitney's. but how could we live the greatest love of all, when we are told to live and love like whitney, for this one purpose: romantic love?

born in 1982, i grew up in the 80's and 90's listening to the radio. my earliest memory is of sitting at the table in the living room, coloring or dwawing something, with my mother in the background doing stuff. my mother always listened to popmusic on the radio (she was only in her 20s then) and so i heard it too. whereas madonna was my big idol, and I had my own cassettes with her songs on it which i begged my mother to play over-and-over again, whitney has always been around too. i found her voice so beautiful, but for some reason I never wanted to 'come out' as a whitney-fan. madonna was way cooler, i guess.
when i was 13, i had a crush on a boy from my neighbourhood. i never spoke to him of course, but he had a scooter and i saw him crossing round town on it, and everytime he suddenly appeared i got so nervous i fell off my bike or drove it into the bushes. must be love right? at night, i listened to whitney, whitney houston's famous hitrecord which my mother had bought back in '86, on my discman. didn't we almost have it all and where do broken hearts go were the songs i listened to most, while i fantasized about the scooterboy noticing me and smiling at me. (yeah that's it. no kissing, no dancing, no talking even. i was so innocent.)
i use these 2 memories to explain my fascination for whitney, which remained throughout my life. later in the 90's, she came back with her famous bodyguard record and movie, and i found myself being mesmerized by her appearence again. this time, i think i loved looking at her more than listening to her songs though.

when I heard about her death 3 years ago i was shocked..the tragedy was complete. i think whitney stands for the extreme terror ending of living the perfect romantic love, and i think i was influenced by this, which is quite the bitch about tragedies -they influence people with illusions they keep up.
i internalized the lyrics i heard when i was drawing as a little girl. i thought 'this must be love, and it seems like the most important feeling in the world'. for whitney, this was the case. she married a man named bobby brown, and i think there are not a lot of people who take their wedding vows as serious as she did. she stood by her man. (he is still alive now, and he is a dickhead) i don't think whitney was very intellectually gifted, but i do have a strange sort of respect for her and the choices she made. she stuck to the plan. and because the whole world wanted to take over her life, which is what comes with the fame, all she could do (like so many others did) was to claim agency by taking drugs and booze. the other tragic of course being that the drugs and booze will take the last piece of agency you have away from you anyhow. her death was a combination of bad luck and a body that is very fragile because of all the drugs and alcohol it had to deal with: she took a bath after snorting some coke and drinking something, she slipped, hit her head and drowned in the bathwater. could happen to anyone, really. just like the tragedy of romantic love could happen to any girl (m/f).

with this writing, i want to talk about the ideal of the romantic love that whitney (together with disney, society, my mother, etc.) got into my head. because we now know where it leaded her, and i think i decided a decade ago that i didn't want to end up like her. but there is of course always beauty in tragedy..and we need to talk about new forms of beauty to start seeing them.

a lot of feminist philosophers and writers have written about the burden of romantic love, in search of other stories. a while ago i read all about love (2001) by bell hooks, in which she explores the rather complex and abstract topic. what is love? for hooks, it is certainly not something you can make a hierarchy of, with the love for that one significant other at the top. hooks thinks that f.i. friendship is a form of love highly underappreciated. she states that women often take shit (i re-phrased freely) from men that they would never take from a friend, all because of the destructive hanging-on to the romantic ideal. i think whitney is the living proof this and i very much agree. but, instead of discussing when love is 'wrong' or 'destructive' (which i think is very important to do, and must not be neglected, but i want to get to my point more quickly), i would like to go beyond this and look for other affirmative narratives on love.

simone van saarloos is the latest dutch philosopher who wrote about this, and gives us a lot of empowering sources to live by. i am a big fan, i think she captures a very important aspect of emancipation for both men and women of our times. for me the ethical slut bij janet hardy and dossie easton (1997) was an important source to start with, but i could not really relate to the stories it showed me. written by two women from a different generation, it gave me the feeling this ethics belonged to a certain time and place, and i couldn't think of a place like that in store for me, right now. still, the loving-ethic and the reflections on jealousy, sex-positivism and vulnerability were a major breakthrough for me personally.
but van saarloos i like even better, because she is a philosopher, and most of all, of my generation. her book is called the monogamous drama and pleads for being single forever. van saarloos doesn't want the romantic love story, because she thinks being single is not a phase in which you search for the next love, but a status that can be cherished because it gives you the chance to love and live, playfully. she claims that relationships have become too static, rigid, serious. i couldn't agree more. to 'play' is my favourite thing in the world: to play with the diversity of relationships i have -friends, random people passing by, lovers- and the challenge to keep it a 'fair play', which is sometimes very hard. to be honest about feelings, to communicate with integrity, and to not be afraid of being rejected or maybe even more important: to not be afraid of your dark sides. whitney lost her playfulness, took her love very seriously, and was very afraid of her dark side. beautifully tragic, but not something to teach our children (which are indeed, our future).

well, i still want that one moment in time, when i am more than i thought i could be. i think it is now my favorite whitney-song (of course we are still talking about my guilty pleasures now), because it is not about love for one person. and especially if you think of this moment to be a very small one moment in time, it could happen everyday. everyday we can be more than we thought we could be. (this is not enough for me, obviously-yes i know)
and remember: if by chance that special place that you've been dreaming of, leads you to a lonely place: find your strength in love.

epic. RIP whitney.

**disclaimer: i know i just made a serious confession for a person who generally loves 'good music'. 

simone van saarloos:
https://decorrespondent.nl/3612/Het-monogame-drama-een-pleidooi-voor-multi-intimiteit/494834883312-95d7bcb9

more about playful love in this episode of the dutch show 'je zal het maar zijn':
http://www.npo.nl/je-zal-het-maar-zijn/17-11-2015/BNN_101376172














woensdag 4 november 2015

#zeghet.

Everyone gets raped
#zeghet is er nu, en daaraan wil ik meedoen, al voelt het als een oud verhaal.
ik heb 'het' al eens gezegd, tijdens mijn leesgroep Les Filles Sophies, jaren geleden. we hadden het toen over 'rape', en over slachtoffer zijn, en niet willen zijn, en ook geen 'dader' willen aanwijzen, maar liever een discours problematiseren. maar het begin van deze weg is #zeghet. als alle verhalen worden gedeeld, worden meisjes en vrouwen empowered en zullen ze minder snel in vervelende situaties terecht komen omdat ze de onderdrukking gaan herkennen.

disclaimer: ik heb nergens spijt van en ik heb geen groot trauma. ik ben geen 'casus'. maar deze anekdotes leggen bloot wat er is, en in wat er is, zijn aspecten te vinden die wel degelijk problemen veroorzaken en die besproken moeten worden.  het zijn verhalen over misogynie en seksisme, die diep in onze westerse zielen verankerd zijn.
------------------------------------
(dit is een oude tekst, ik heb het zoveel mogelijk in tact gelaten)
Cusco, Peru, ik woonde daar een half jaar. Mama Africa’s was onze bar, ik was er toch zeker 3x per week. Voor de lol met iedereen, de cocktails, en natuurlijk voor de mannen (ik leidde toen nog een grotendeels heteroseksueel bestaan). Heerlijk, toeristenliefde, geen opties tot meer, want iedereen moet door. Een zekerheid die mij vrij maakte op dat moment. Ik kon ze meenemen de berg op, naar het hostel, en dan zouden ze de volgende dag zeggen ‘Thanks for the great night’ en weer afdalen naar hun reis. Heerlijk. Tenminste..als ze je een goed gevoel geven. Dat goede gevoel is verslavend, en tijdens nachten dat er geen man te vinden was die me dat gevoel kon geven, moest ik het met minder doen. Soms zoende ik dan wel wat, maar dan mochten ze niet mee de berg op. Ik wist dat wel te selecteren. Met de volgende avond als uitzondering.
Twee schotse mannen spraken mij en mijn vriendin aan op het balkon van de Mama’s, waar we aan het roken waren. Het waren nuchtere, grappige mannen, die ik meteen wegzette als Jan Modalen. Leuk voor een praatje, maar geen smaak, dus geen actie. Mijn vriendin kon wel wat met Jan Modalen, en dacht daar anders over. Actie dus. Snoggen met een Schot aan de zijkant van de dansvloer. Ik stond er liever op, op die dansvloer, maar deze avond kwam ik er niet lekker in. De reggaeton kreeg me niet te pakken, gek genoeg.. Dus toch maar weer praten met de andere Schot, over bandjes. Want dat doen Jan Modalen. Die praten graag over bandjes. Ik herinner met dat we het over Placebo hadden. ‘Fantastische band, live echt heel sterk’, zei de beste jongen. Ja, verfrissend...wat hebben we veel gemeen zeg! Na genoeg LAGERS werd hij wat losser, en begon hij me complimentjes te geven. Mijn vriendin snogde lekker door, ik raakte verveeld. Ik kan me nu dus niet meer herinneren of de Jan in kwestie zijn tong in me gestoken heeft, daar in de club. Als dit zo was, werd ik er in elk geval niet warm van. Op een zeker moment werd het voor mijn vriendin tijd om de berg op te klimmen naar het hostel. Ze wilde haar verovering meenemen. Ik niet. Ik zag hem ook niet als verovering, ik verveelde me en deed het met wat er was. Maar ik was zeker niet van plan meer tijd te steken in dit oersaaie wezen. Jan bleek echter gehaaider dan je zou denken, want hij speelde het direct op mijn gevoel voor gastvrijheid. ‘Ons hostel is heel ver, dan moet ik alleen met de taxi, kan ik niet bij jou slapen, ik slaap wel op de grond…’ En natuurlijk had ik gewoon NEE moeten zeggen. Natuurlijk was ik hem NIKS verschuldigd. Natuurlijk wist ik dat het een ‘slippery slope’ was als hij meeging. Wat gebeurt er toch op zo’n moment? Het gevoel geen NEE meer te mogen zeggen nadat je op één ding JA gezegd hebt.. Dus hij ging mee, onder de ‘brother and sister’-voorwaarde. Eenmaal in mijn kamer weet ik dat ik dacht hem af te kunnen doen met even zoenen en dan gewoon met mijn kleren aan in slaap te kunnen vallen. Zoals ik dat zo vaak deed, als ik dronken was.. Maar hij vroeg waarom ik mijn kleren niet uit deed. Dat is toch raar, in je kleren slapen. Ben je soms preuts? Of onzeker? Je bent onzeker he? Dat is toch nergens voor nodig! Je was de mooiste vrouw van de avond! Je hebt niets om je voor te schamen! En wat doe ik in een situatie als deze? Ik praat terug. Ik ga erop in. En tot nu weet ik niet wat erger is, fysiek je grenzen overschrijden, of door in te gaan op dit soort vreselijke narcistische meuk. Ik liet dingen los als ‘Ja, in een club, met de juiste kleren aan, dan ben ik niet onzeker..’ Ik trapte erin. Ik gaf hem aanleiding verder te gaan. Aan te dringen , op te dringen. Ik heb hem uiteindelijk zijn gang laten gaan. Omdat ik het gevoel had hem dit verschuldigd te zijn. Ik wilde hem ook niet teleurstellen. Wat zal hij trots geweest zijn op deze daad. Dat had ie maar mooi voor elkaar geluld! Waarschijnlijk was hij zich niet eens van kwaad bewust, omdat hij dacht de juiste dingen te hebben gezegd en me een dienst te hebben bewezen, of in elk geval een goed gesprek te hebben gehad. Na een paar uur slaap werd ik wakker en toen ik hem naast me zag en voelde had ik zin om hem helemaal total loss te slaan. Ik maakte hem wakker en zei ‘Get lost. Right now. Please.’ Na wat gesputter en gemompel over zijn maat in de andere kamer kreeg hij de boodschap een beetje door en vertrok. De hele dag heb ik me afgevraagd wat ik met dit verhaal moest. Ik voelde me verkracht, maar ik vond dat ik dit niet mocht zeggen. Ik praatte erover met mijn vriendin, en zij luisterde naar me, maar vond ook dat het wel wat ver ging om te zeggen dat ik verkracht was. Ik had hem immers zelf uitgenodigd, en waarschijnlijk niet genoeg duidelijk gemaakt dat ik geen seks wilde. ’s Avonds hadden we een gezamenlijk huisetentje, en het lukte me niet hierbij te zijn. Ik heb al het warme water opgedoucht. Ik heb me 1000x voorgenomen nooit meer een man mee de berg op te nemen. Ik heb nagedacht over het verschil tussen de mannen die in mijn blauwe kamertje geweest waren, en waarom ik me nu zo vies voelde, terwijl er in fysieke zin niet meer gebeurd was dan vele andere malen. Ik heb hier een paar dagen de tijd voor genomen, daarna verdween het uit mijn systeem. Dacht ik. Natuurlijk verdwijnt dit niet uit je systeem, totdat de pijn die erbij hoort door anderen gehoord en erkend wordt.
Dat gebeurde pas jaren later, bij Les Filles Sophies. En dan denk je: nu weet ik beter, ik weet nu wat mijn grens is. Maar weten is niet veel meer waard als je gedrogeerd bent.
Nieuwjaarsnacht, jaren later. Een huisfeestje komt tot zijn einde in de vroege ochtend, maar sommigen van ons zijn nog niet klaar. We gaan nog naar een feestje! Eén van ons, een man, weet nog een kraakpand waar het nog 'aan' is. Let's go! Daar aangekomen blijkt dat hij niet gelogen heeft: de happy hardcore drilt door de lege gangen van het oude kantoorpand. Iemand geeft me een blauwe pil, 'MDMA', wil je? Ja hoor. Ik deel de pil met mijn vriendin. Na een heerlijk tijdje verliefd rondfladderen op de dansvloer trek de man van het plan me mee de gang op. Ik moet plassen en hij gaat mee. Ik ken hem, ik heb veel verhalen over hem gehoord. Hij is grof, op seksueel gebied, en beledigt mijn vriendinnen regelmatig. Maar hij doet het op zo'n manier dat het lijkt alsof hij heel geëmancipeerd en wijs is. Ik prik daar natuurlijk doorheen. Hij heeft hele nare dingen gedaan met een goede vriendin van me, ik ben op mn hoede. Terwijl ik zit te plassen confronteer ik hem met zijn imago. 'Ik weet dat jij je lul nogal graag uit je broek haalt en daar trots op bent. Ik vind jou een lul.' 'Wil je m zien?' -vraagt hij. 'Pffff ja hoor, bring it on.' Hij haalt zn lul uit zn broek. Ik begrijp de situatie ineens niet zo goed meer en ik vraag hem zn lul weer weg te stoppen. Dat doet hij. Ik ren weg uit de wc en ga weer naar mijn vrienden. Een tijdje later besluit ik het kraakpand te gaan verkennen. Zoals je besluiten neemt als je drugs op hebt, je spookt wat rond en voelt. Ik zit op een trap als hij naast me komt zitten. Ja hoor, hij begint over feminisme. Ik heb daar dus helemaal geen zin in he. Ik kap het af en zeg 'ik ga een rondje lopen'. 'Ik ga mee' zegt hij, en hij loopt achter me aan. Eenmaal boven, in een lege kantoorruimte, zoent hij me. Ik ben apatisch en slap zoen een beetje terug. Hij duwt me op de grond. Ik ben apatisch en slap ga liggen. Ik was compleet apatisch en slap...D scheurt mijn panty aan stukken en probeert zijn erectie langs mijn onderbroek naar binnen te duwen. Ik heb door wat er gebeurt (hallelujah, leve de vertraagde drugshersenen) en zeg 'NEE'. Hij gaat door. Dan zeg ik nogmaals 'NEE!' en duw ik hem weg. Hij is sterk en zwaar, maar hij vind het kennelijk wel best zo. Ik sta op en strompel terug naar beneden.'Ben je altijd al fors geweest?' vroeg hij later. Goede vraag, want dit was de wake up call. Ik zei dat ik niks met hem en zijn lichaamsindelingen te maken wilde hebben en dat ik wilde dat hij weg ging. Hier ben ik achteraf blij mee, want wetende wat ik nu weet, was dit waarschijnlijk zijn route naar een nieuwe poging tot vernederen.
Deze man heeft het geweten. Hij is uitgekotst door een hele groep mensen, met wie hij graag feestjes vierde. En uit zijn band gezet. De anekdotes over zijn nare, kleinerende gedrag tegen vrouwen vlogen namelijk om onze oren, toen ik begon te praten, na een hele tijd, omdat een vriendin over hem begon te praten. Zo gaat dat dus, met stiltes door schaamte. Maar wat het allerbelangrijkst was, was dat ik dit moest horen van mijn vriendinnen: hij was fout. Jij wilde niet, jij was verdomme slap en apatisch, en hij heeft je aangerand. Jij zei namelijk geen JA, en geen (overduidelijke!) JA, is geen penetratie. Ik wist dat wel, maar mijn lichaam niet. Hoe kan dat?? Waar komt dit collectieve schamen vandaan? In elk geval is het in mijn geval veranderd doordat ik het gedeeld heb, met de juiste mensen. En doordat we gingen praten over 'consent'.
---------------------

even voor de duidelijkheid: 'rape' wordt hier besproken als een grijs gebied, wat meestal anders is dan door die ene vreemde man in de bosjes getrokken worden als je 's nachts naar huis fietst door een parkje.
het is ook goed dat het niet alleen maar gaat over fysieke grenzen, maar ook over intimidatie met woorden. helaas zijn er zoveel heteromannen die dit niet snappen, dat blijkt maar weer uit de reacties op de actie #zeghet. zij die kritiek hebben op deze actie (en ja, dat zijn vooral mannen), lijken het woord 'verkrachting' heel erg nauw te kunnen definieren. daar schieten we niets mee op. het gaat hier om het blootleggen van een discours van misogynie en seksisme, waar mannen óók het slachtoffer van zijn.
en er zijn helaas nog heel veel mannen die zich dusdanig bedreigd voelen door vrouwen dat ze het nodig vinden te kleineren en manipuleren, aan te randen en te verkrachten. (of denken ze echt dat het hun taak is?) ik heb zo-veel voorbeelden, van mezelf en vriendinnen. van woorden op straat tot ongevraagd grijpen in bars tot kleineren en verkrachten... #zeghet zegt het.

ik ben nu ver verwijderd van het heteromannensoort. dat is heel prettig. ze komen simpelweg niet meer veel voor in mijn sociale omgeving. soms maak ik nog wel iets mee, op Tinder ofzo. dit is vaak een bevestiging van mijn gevoel geen zin meer te hebben met ze te daten. ik heb gewoon geen zin meer in die strijd. ik weet dat er ook leuke heteromannen zijn, en die koester ik dan ook, en ik heet ze zeer welkom zich in deze trend te mengen. (you know who you are :))
maar het lijkt me heel vervelend als je je voelt aangetrokken tot alleen mannen, of zelfs tot van die Jan Modalen die ik hierboven beschrijf, en je moet hier continu iets mee...

sterkte meisjes! ik steek mijn kop weer terug het queerzand in.

maandag 26 oktober 2015

my pornfilmfestival reflection

i often feel sex as something complex, painful, and problematic.
there have been moments in my life when i didn’t: when i just enjoyed my body with an other, without shame, uncertainty and pain.
but most of the time, it is not like this. and i have been trying to fight all the ugly aspects of sex on very many levels and in a lot of different ways, but it is still hard. it doesn’t get much better.
the only thing that gets better is that i don’t do it anymore if i don’t feel safe. which means i don’t do a lot of sex anymore at all.


i think sex-positivism is a revolutionary thing. i love being around people who know that word, and live it. i love talking about sex and sexuality, because i think being honest and open about it is the first step towards this revolution. but i haven’t been really honest and open about my own sexuality. when i was younger i wasn’t, because i just did what i thought people expected me to do, and now i am not because by being around sex-positivists, sex-workers and all other kinds of sexperimental people, i feel like i pretend to be this sexual being that i am not. this is my attempt to change that.


politically, i think there should be free sex for everybody, no shaming, no monogamy, no taboos, lots of pervs, lots of nudity, lots of sextoys, lots of porn.
personally, i am ashamed, in pain, scared and confused..and i need a lót of trust to conquer this and be the sex-positive creature i want to be. a lot of trust is not everywhere to find, it is very rare. when it’s not there, sex can either feel very far away or very threatening.


the berlin porn film festival felt a bit like a cage of sex-positivism to me. everybody was so cheerful about sex that i felt very different, a voyeur, or sometimes even pathologized, like there was something wrong with me. but, as i tell to young people all the time: there is never anything wrong with your sexuality. and it can change all the time, it is dynamic, as long as you take yourself, your body and your pleasure seriously.
i am still working on embodying this mantra too. and i love the people of the pff, and i love working on the topic, and i love talking to young people about their explorations, and i love taking my clothes off with my friends, and i love good sex! but i also need some space to feel the complexity of it all, and the pain that can come with the intimacy. without this, there is no lust for me, and the discourse of sex-positivism becomes a very threatening, normative one.